2 – net op weg en al meteen een stormwaarschuwing

Dinsdag 15 juni exact op de afgesproken tijd staat de inspecteur van het Kadaster op de steiger in Westknollendam. Zijn werk is snel gedaan en nog geen twee uur later word ik gebeld dat ik mijn originele paperassen kan komen ophalen bij hen in Rotterdam zoals ik eerder gevraagd had. Deze dag wordt het dus te laat om nog te vertrekken.

Woensdag 16 juni word ik door Yvonne –op weg naar haar werk– om 07:30 uur met mijn laatste spullen bij de haven afgezet en nog geen twee uur later gooi ik daadwerkelijk de trossen los.

Ik ben op weg!!!

De route die ik moet varen wordt overspannen door een aantal bruggen en er is een sluis. Daarbij heb ik te maken met de gemeente Zaanstad als brugbeheerder, de provincie Noord Holland, het Hoogheemraadschap en de Nederlandse Spoorwegen. Anders gezegd 3 marifoonkanalen (waarvan er 1 geen reactie geeft) 2 telefoonnummers naar dezelfde centrale post van de gemeente plus een derde telefoonnummer dat al reageert voor ik het nummer volledig heb ingetoetst. Dat laatste komt omdat het remmingwerk van de Schermersluis grenst aan de tuin van de sluismeester die mij door zijn keukenraam al had zien aankomen en naar buiten kwam om meteen de sluis te bedienen.

De brugwachter van de spoorbrug over de Nauernaasche Vaart bij Krommenie belde mij terug om mede te delen dat er een trein vertraagd was waardoor de bediening verlaat was. Mooi tijd om even lunch te maken.

Na drie kwartier (wordt die trein met de hand geduwd of zo?) gaan beide bruggen open, ik krijg groen onder rood (voor de niet-watersporters, dit is om aan te geven dat in dit geval mijn kant de brug als eerste mag passeren. De andere zijde heeft dus rood licht.) Maar blijkbaar geldt dat niet voor een sloepvaarder want die schuift meteen onder de brug door op het moment dat mijn boot al diagonaal voor de opening ligt omdat ik meteen opstoomde. Ik weet een aanvaring net aan te voorkomen, spreek hem duidelijk toe en krijg dus een venijnige blik terug.

De brugwachter meende het nog iets duidelijker te kunnen zeggen, hij opent het raam van zijn post, wurmt een megafoon door de opening naar buiten en roept met het volume op standje burenruzie; “Hey, eikel, ga eerst eens de regels leren voordat je een boot koopt. Lullo!” Het geeft maar weer aan dat deze man een hoop prutsers op het water ziet passeren.

De Nauernaasche brug na deze sluis, die mij nog scheidt van het Noordzeekanaal, laat ons (3 schepen) ruim een uur wachten en begint met draaien met de ultieme uitspraak door de luidsprekers: “Ik ga het proberen hopen dat hij het doet, anders heeft u pech gehad”. Waar vindt de overheid dit soort gemeentemedewerkers?

Rond 13:30 uur draai ik dan eindelijk het Noordzeekanaal op en zet koers naar IJmuiden waar ik rond 15:00 uur afmeer in de Seaport Marina om daar de nacht door te brengen. Die avond komt Yvonne, op mijn verzoek, nog één keer langs om…… mijn bootschoenen te brengen. Ben ik maanden bezig met voorbereiden, aanpassingen doorvoeren en inrichten, dan vergeet ik nota bene mijn schoenen!!! AAACH, “blond is my middle name”. Blijken mijn lijstjes dus toch ook feilbaar.

Donderdag 17 juni

Ik vaar om 08:23 uur uit. Buiten de pieren van IJmuiden loopt een flinke tegenstaande vloedstroom van 3,4 knopen maar dat had ik zo berekend. Het doel voor vandaag is Stellendam en dat moet je bij voorkeur aanlopen met opkomend tij omdat je anders het risico loopt dat je – in het zicht van de haven – in het Slijkgat aan de grond loopt.

De tocht vandaag begint dus met tegenstroom en dan als de eb doorzet heb ik stroom mee, dat is vooral bij het kruisen van de Maasgeul erg prettig en daarna als ik de bestemming bijna bereikt heb komt de vloed weer op die netvoldoende water onder de kiel geeft om Stellendam aan te lopen.

Rond 11:00 uur komt de weersverwachtingen van gisterenavond laat en van vanochtend vroeg inderdaad uit. De temperatuur daalt een flink aantal graden en in 10 minuten tijd is de bijna strakblauwe lucht veranderd in een dik wolkendek waaruit ook prompt de regen begint te vallen. Maar alles is mogelijk want binnen 40 minuten klaart de lucht weer op en heb ik weer prachtige vergezichten.

Op de rede van Scheveningen is goed te zien dat Covid-19 er bij de handel zwaar heeft ingehakt, er liggen maar liefst 21 enorme schepen voor anker en als ik het marifoonverkeer zo hoor liggen deze schepen daar niet te wachten totdat zij bij de Maasmond de Nieuwe Waterweg kunnen opvaren. Hoewel de situatie al wel iets verbeterd is ten opzichte van 2020, toen lagen alle ankergebieden voor de Nederlandse kust vele maanden lang prop en propvol met geankerde schepen, blijft het triest om te zien dat hier geld ligt te verdampen. Om nog maar te zwijgen over al die bemanningen die daar aan boord al maandenlang rondhangen zonder afgewisseld te worden om weer eens naar thuis te kunnen gaan.

Het Kurhaus is eigenlijk het vierde badhuis op rij. Al in 1818 werd hier een houten paviljoen met badhuis gebouwd. Tien jaar later liet de toenmalige burgemeester een veel groter ‘Stedelijk badhuis’ in classicistische stijl bouwen, genaamd Grand Hôtel des Bains ontworpen door hun eigen stadsarchitect. Pas in 1884-1885 werd op dezelfde plek het Kurhaus gebouwd dat na een fikse brand werd herbouwd tussen 1886 en 1887, ditmaal ontworpen door de Duitse architecten Johann Friedrich Henkenhaf en Friedrich Ebert vandaar de Duitse benaming “Kurhaus”.

Om 15:29 uur meld ik mij via kanaal 3 van de marifoon aan bij Sector Maasmond, dit verkeerscentrum regelt en begeleidt net als de toren op een vliegveld al het inkomende en uitgaande verkeer tussen de aanloop naar de Nieuwe Waterweg en de havens van Rotterdam. Elk schip, zelfs een sportvisser die met zijn notendopje wil in- of uitvaren, moet zich aanmelden. In februari 2020, vlak voor de eerste lock-down, ben ik hier met een aantal andere ETAP-schippers geweest op een excursie die georganiseerd was door één van de leden van de ETAPclub. Zie www.etapclub.nl voor meer informatie over dit soort excursies.

Het zat erg mee, dit keer was er beduidend minder verkeer dan acht jaar geleden toen wij op weg waren naar Antwerpen. Zonder te hoeven wachten kon ik de 5 mijl brede vaargeul oversteken, alleen kreeg ik op het laatste stukje een koerswijziging opgelegd omdat er een DFDS-carrier kwam aanstomen, dat ding loopt 20 knopen per uur (40 km) en mijn bootje haalt in de meest gunstige omstandigheden maximaal 7,6 knoop (12 km) maar die snelheid haalde ik vandaag absoluut niet. Dus even achterlangs varen wil ik überhaupt deze zeiltocht kunnen maken. Dat voelt niet echt lekker, ongeveer zoals met je rollator de A2 proberen over te steken.

Twee uur later verleg ik mijn koers meer oostelijk om het Slijkgat aan te lopen dat leidt naar de buitenhaven voor Stellendam. Intussen is de lucht weer zomers strakblauw en is het bloedheet geworden. Die buitenhaven blijkt alleen maar een visserijhaven te zijn met een heuse visafslag, dus dan maar even schutten door de Goereese sluis om in de binnenhaven van Stellendam af te meren. Die binnenhaven bestaat uit een droogdok met een hoop werkschepen met daarnaast een chique marina. Beide van het type haven waar ik niet graag afmeer. Op de marifoon luister ik het weerbericht van 19:05 uur uit en hoor dat deze avond het weer zal veranderen en morgen in buien windstoten van 40 knopen (75 km/u – windkracht 8) worden verwacht met kans op veel onweer.

Plannen zijn er om aan te passen dus laat ik Stellendam voor wat het is en steek het Haringvliet over naar Hellevoetsluis om daar in het aanloopkanaal midden in de stad aan de kade af te meren en de nacht door te brengen.

Vrijdag 18 juni

Pas tegen het middaguur vertrek ik en hijs de zeilen net buiten de havenmond van Hellevoetsluis. Het plan is om vandaag ergens in de buurt van Bruinisse een plekje voor de nacht te zoeken. Maar aangezien het weerbericht de eerste onweersbuien al rond 15:00 uur boven het zuiden van het land verwacht besluit ik Willemstad als bestemming voor deze dag te kiezen.

Het weer is vreemd, zo lig je op één oor en dan moet je al snel een eerste rif zetten (het zeil kleiner maken zodat de wind minder vat erop heeft) en dan kakt de wind weer in. Aan de einder zie ik de luchten veranderen en stapelen de wolken zich razendsnel op om vervolgens in het niets weer op te lossen. Echt onvoorspelbaar.

Ik kies mijn route over het Haringvliet ten noorden van het eiland Tiengemeten om, in het geval het onweer eerder losbreekt, enigszins beschutting te kunnen opzoeken. Aangezien het niet echt vlot gaat besluit ik vanaf Tiengemeten de zeilen te strijken en op de motor verder te gaan. De Haringvlietbrug is al een paar weken buiten gebruik vanwege een storing maar met krap twintig centimeter speling tussen de top van mijn mast en de onderzijde van het brugdek (goed dat Yvonne niet aan boord is, die houdt niet van dit soort fratsen) kan ik bij de middelste pilaren net onder de brug door kruipen. Vanaf de brug is het nog een goed half uur naar Willemstad waar rond half vier ik de boot achter in de stadshaven in de beschutting van de grote stellingmolen aan de kade afmeer. Net op tijd want al snel vallen de eerste druppels en vanaf half zes gaat Pluvius helemaal uit zijn dak en trakteert zuid Nederland op een enorme hoosbui.

Achteraf gezien viel het noodweer in Willemstad mee, zeker als je het vergelijkt met die valwind die over Leersum trok en daar een half bosperceel met de grond gelijk heeft gemaakt. Of wat te denken van de landerijen waarop de oogst dreigt te verdrinken omdat er zoveel water staat na de wolkbreuk die zij te verwerken kregen.

Zaterdag 19 juni

Rond het middaguur verlaat ik Willemstad en passeer de Volkeraksluis om daarna in de monding van de Dintel nog wat GTL-diesel te tanken zodat ik met een volle hoofdtank verder kan. Weliswaar niet zo heel veel verder want de lucht trekt weer helemaal dicht met erg vlagerige winden dus loop ik Oude Tonge aan, een haven op Goeree Overflakkee waar ik nooit eerder ben geweest.

Die avond gaat het inderdaad flink tekeer met regen en harde wind en word ik getrakteerd op een lichtshow van ongeveer een uur waarbij de ene bliksemschicht nog sneller dan de voorgaande over het dorpje neerdaalt. Het rommelt en knalt dat het een lieve lust is. De losse elektronica heb ik voor de zekerheid in de oven gelegd die als kooi van Faraday voldoende bescherming biedt voor het geval de bliksem vlakbij inslaat.

Zondag 20 juni

Na rustig ontbeten te hebben gooi ik los en vaar vanuit Oude Tonge naar het Volkerak op naar de Krammersluis. Na de schutting glijdt Bruinisse op Schouwen Duiveland aan stuurboord voorbij en ga ik door richting de Oosterschelde. Ik laat de Zeelandbrug rechts liggen. Toen deze brug eind 1965 door Koningin Juliana werd geopend was dat met zijn ruim 5 kilometer de langste brug van Europa. Nu is hij nog slechts de langste brug van Nederland. De brug werd gebouwd als onderdeel van het Deltaplan en heette, naar zijn locatie, eerst nog Oosterscheldebrug. Ik herinner mij nog als de dag van gisteren dat tijdens de aardrijkskundeles dit bouwwerk op mij, als 10-jarig lagere schooljochie, een enorme indruk maakte met al die symmetrische bogen van elk bijna 100 meter rustend op totaal 54 pilaren.

Na Sint Philipsland en Tholen draai ik met afgaand getij de Oosterschelde op maar door de stevige Westenwind loopt de boot op enkel de High Aspect Genua toch lekker vlot. Ik verkies het Brabants Vaarwater om daarna net ten noorden van Wemeldinge haaks stuurboord uit te gaan, langs de aanloop naar Goes wat mij aan bakboord passeert om net voorbij Sas weer bakboord uit te gaan naar de Zandkreeksluis die de verbinding vormt tussen Noord Beveland en Zuid Beveland en mij de toegang verschaft tot het Veerse Meer. Na het schutten is het na de sluis nog ongeveer twee uur varen voordat ik bij Veere ben. Maar het is meer dan de moeite waard, ooit zijn wij eerder op dit door de Deltawerken ontstane meer geweest maar dat was hoogzomer en struikelde je over de vele bootjes. De oevers leken wel één aaneengeregen camping. Hoe anders is het dit keer, er zijn wel een aantal bootjes maar op een gewone zondagavond met niet al te beste weersvoorspellingen is het uitgesproken rustig en wemelt het van de watervogels.

Bijna aan het westelijke eind van het Veerse Meer ben ik intussen op Walcheren beland en om even voor half zeven draai ik direct naast de Camperveerse Toren de stadshaven van Veere in en meer af pal voor het stadhuismuseum De Vierschaar. Elk half uur speelt het carillon in de karakteristieke slanke toren die al van verre zichtbaar is.

Het wordt morgen een winderige en kletsnatte regendag, ik las een rustdag in om mijn foto’s te organiseren, het blog bij te werken en schoon schip te maken.