3 – het is donker, gebogen en enigszins rond. Is het een … walvis?

Maandag 21 juni

Helaas kloppen de weerberichten dit keer voor het volle honderd procent.

Het is vandaag een gure, winderige en vooral klets- en kletsnatte regendag. Veere is uitgestorven, ook hier is op maandag alles gesloten. Een kruidenier of buurtsuper hebben ze niet (is ook niet haalbaar voor slechts 1.630 zielen) voor de boodschappen moeten zij naar Middelburg of Vrouwenpolder.

Aangezien er boven de boot bijna net zoveel water is als eronder ga ik haar van binnen ook maar nat maken en geef alles een grondig sopje want dit is hard nodig. Daarna het tweede blog schrijven en wat video-editing doen. Dat laatste is nog niet klaar dus vraag ik jullie nog even geduld te hebben.

Dinsdag 22 juni

Het is eindelijk droog daarom eerst maar eens het mooie middeleeuwse Veere gaan bekijken.

Na anderhalf uur door steegjes en gloppen gezworven te hebben ben ik terug aan boord en maak de boot vertrek klaar. Er moeten boodschappen gedaan worden en daarvoor zijn twee mogelijkheden; Middelburg en Vlissingen. Die laatste stad straalt hetzelfde uit als IJmuiden dus de keus valt daarom op Middelburg. Het weer is in ieder geval iets verbeterd, niet meer NE 5 tot 6 Bft maar nu N tot NE 4 -5 Bft.

Om 11:38 uur gooi ik los en tuf met een 17 knopen noordenwind de haven uit, een kwartiertje later lig ik al in de kolk van Sluis Veere waarna ik als enige boot het Kanaal van Walcheren opvaar richting Middelburg.

Het is slechts 7 kilometer varen dus voor ik het weet heb ik in hartje Middelburg al weer vastgeknoopt.

Nu eerst de rugzak op, en met een omweg door het oude centrum, de 1.200 meter naar de supermarkt verlengen omdat er zoveel moois te zien is.

Daarna vanaf de super hijgend en puffend weer terug naar de boot. Vreemd mét je rugzak én je armen vol lijkt op de terugweg zelfs de directe en dus kortere afstand als de heenweg stiekem te zijn toegenomen.

Na alle spullen aan boord op hun plek gestouwd te hebben weer even de wal op om een heerlijk verfrissende douche in het gebouw van WV Arne te nemen en dan even oom Jan en Karin bellen of het gelegen komt dat ik even kom aanlopen.

Het lijkt hen heel gezellig en ik wandel daarop naar hun huis. Het wordt inderdaad een heel gezellige namiddag en een lange avond met een goed gesprek, wijn, lach en jolijt. Fijn als je elkaar lange tijd niet gezien hebt je nu weer eens kan bijpraten. Weest gerust, iedereen is de revue gepasseerd dus je hoeft niet te denken; “Hebben ze het over mij gehad?”

Woensdag 23 juni

Het weerbericht geeft continue prima verwachtingen, namelijk N – NE 3-4 Bft. met prima zicht. Dus om 10:30 uur losgegooid de haven uitgedraaid en na even wachten tot de Stationsbrug draait kan ik met de blauwe golf * meevaren naar Vlissingen.

Even voor 12:00 uur lig ik in de zeesluis van Vlissingen, het schutten gaat vlot en dan draai ik de Westerschelde op, buiten staat een 12 knopen wind uit het noordoosten en met 22 graden is het een aangename temperatuur. Buiten de zeehaven zet ik al snel zeil en ploeg tegen de vloedstroom in naar de zuidzijde van dit enorme vaarwater waar de afgrijselijk grote zeevrachtschepen aan alle kanten voorbij varen. Nou ja, ze hebben zo te zien in ieder geval nog al hun containers aan dek staan, dat is tegenwoordig al heel wat.

Om 14:00 uur spot ik de haveninstallaties van Zeebrugge aan de horizon. Ik zeil met een gezapig gangetje van 5,4 knopen naar het zuiden en wordt constant door die grote jongens opgelopen. Als ik hun AIS-gegevens in mijn plotter opvraag zie ik dat de rapste 13,5 knopen loopt (tweeënhalf keer zo snel als mijn boot) en op weg is naar Dublin. Met dat tempo zal hij daar overmorgen al zijn.

* Blauwe golf is een aaneengesloten konvooi plezierjachten waarvoor de sluizen en bruggen draaien en hen gelijktijdig doorlaten zodat zowel water- als wegverkeer zo min mogelijk wachttijden heeft.

De wind zakt helemaal in en ik strijk de zeilen om op de motor verder te varen. De een paar jaar terug gegraven haven van Cadzand glijdt voorbij en dan vaar ik al het Belgisch territorium binnen. Dat betekent dat ik even later dan toch een keer het dek op moet. Omdat ik solo vaar en overboord gaan geen goed plan is ga ik zelfs met dit rustige weer, met mijn life-line aangehaakt aan mijn reddingsvest èn aan de looplijn, die over de volle lengte over het dek loopt, de kuip uit het dek op om de Belgische gastvlag in het stuurboordwant te hijsen. Ik ben dan wel een moderne waternomade maar de vlagetiquette wordt in ere gehouden.

Ondertussen verdwijnt Zeebrugge ook al weer achter mij en dan om 18:12 uur vaar ik tussen de pieren van de haven van Oostende door terwijl er net een stuk of twintig zeiljachten naar buiten komen zetten voor hun wekelijkse woensdagavond wedstrijd. Grappig, waar je ook komt, die woensdagavond wordt steevast voor wedstrijdzeilen gebruikt.

Ik roep via kanaal 14 van de marifoon de sluis op die mij scheidt van de Mercator gemeentehaven. Deze sluis wordt bediend door het personeel van de gemeentehaven. Helaas is er niemand die op de marifoon kan of wil reageren. Ook als ik naar het clubhuis van de gemeentehaven bel krijg ik geen sjoewe. Zoek het uit, ik maak vast naast het bordje verboden af te meren aan de wachtponton voor de gemeentesluis. Welterusten, het zal een knappe gemeenteman/vrouw zijn die mij hier voor morgen nog weet weg te krijgen.

Donderdag 24 juni

Voor vandaag heb ik een lieflijk Frans haventje uitgezocht om de nacht door te brengen. Net tussen Dunkerque en Calais. Aangezien het tij hier behoorlijk stroomt betekent het dat ik geen lange zeildag zal maken, echter heb ik in de middag dan tijd om door het dorpje scharrelen. Dus om 06:54 uur vaar ik al tussen de pieren van Oostende onder een heldere ochtendlucht de Noordzee op, het is nog maar 15 graden maar het weerbericht klinkt veelbelovend en de dag is nog pril.

Ik zeil met een heerlijk half windje als ik ter hoogte van het gehucht Mariakerke (ten westen van Oostende) op 10 uur iets groots in het water zie drijven. Het is donker, gebogen en enigszins rond. Het ene moment drijft het rustig boven de oppervlakte, dan weer verdwijnt het even onder water. Door de verrekijker kan ik het nog niet met zekerheid zeggen maar het lijkt wel een…..walvis!

Als we dichter bij elkaar zijn gekomen durf ik het nog steeds niet met zekerheid te zeggen, ik zie geen rugvin maar hij kan gekanteld liggen. Is hij misschien ziek, slaapt hij of is hij soms morsdood? Het zou een grote kunststof buis kunnen zijn maar waarom duikt die dan telkens, er staat te weinig deining om dat door het water te laten gebeuren. Wie het weet mag het zeggen.

Om 07:43 uur is het gedaan met het mooie ochtendgloren, je voelt de kou komen opzetten en even later is er een egaal wolkendek boven mij waaruit meteen wat spetters vallen.

Gelukkig is het weer opgeklaard en heb ik helder zicht als ik om 09:27 uur mijn koers moet verleggen om de boot de Passe de Zuydecoote in te sturen. Dit is een nauwe doorgang tussen het strand met de eerste zandbanken en de banken die verder uit de kust liggen. Deze doorgang loopt van het Belgische De Panne tot aan Dunkerque in Frankrijk. Het is opletten geblazen voor de verraderlijke zandbanken en goed zicht is daarbij van belang. Als ik de Franse grens ben gepasseerd vaar ik onder een bijna strakblauwe lucht en is de temperatuur intussen opgelopen tot 20 graden.

Zandbanken zijn verraderlijke obstakels, zij hebben de nare gewoonte om aan de wandel te gaan. Net nadat ik de Franse gastvlag heb gehesen en weer in de kuip stap zie ik dat de dieptemeter gaat oplopen. In nog geen drie minuten gaat hij van 11,7 meter naar 0,7 meter water onder de kiel. Tijd voor een koersaanpassing?

De wind zakt weer wat in naar een 9 knopen uit het noorden. Omdat ik beide haveningangen van Dunkerque nader wordt de motor weer wakker gemaakt. Tevens hijs ik de zwarte kegel* tot onder de bakboordzaling. (ook hiervoor hoef ik het dek niet op). Om half elf passeer ik de oostelijke haveningang en een uurtje later ligt ook de westelijke haveningang al weer achter mij.

* Een zeilend schip heeft op zee te allen tijde voorrang. (hoewel je wel in je achterhoofd moet houden dat polyester het altijd verliest van staal, zeker als dat staal snel vaart en een draaicirkel van 1 of 2 kilometer heeft.) Echter door je motor bij te zetten verlies je als zeilend schip je verkeersrechten en geldt jouw boot als een motorschip. Door de zwarte kegel te hijsen geeft de schipper aan dat hij niet als zeilend schip behandelt hoeft te worden en zich als door een motor voortgestuwd vaartuig zal gedragen.

Met de wind gaat het niets meer worden, om 12:51 uur is de zee in no-time helemaal vlak en strijk ik het grootzeil, de genua mag nog even als slingerzeil fungeren, en zet koers naar de havenaanloop van Gravelines, de eindbestemming van vandaag. Nog wel even zorgen dat ik door de stroming niet op de stalen damwand wordt gezet die in het verlengde van de oostelijke pier een dertig meter onder water doorloopt. Ik controleer liever niet of de almanak op dit punt echt klopt. Vanaf de monding van deze twee pieren is het nog ruim twee mijl landinwaarts varen voordat ik bij de getijdesluis kom waardoor ik het Bassin Vauban kan binnenvaren en afmeer aan de gastensteiger.

De haven van Gravelines toont meteen echt Frans, een beetje rommelig. Wat ik daarmee bedoel? Nou wat dacht je van onderstaande foto? Is je boot een beetje dood, leg hem daar maar bij die andere neer.

Ik was nog aan het aanmeren aan de gastensteiger toen, als uit het niets, opeens de havenmeester op de vingersteiger naast mijn boot stond. Hij zag er al net zo uit als die verrotte boten op de wal. Miste een paar tanden, was zijn scheerapparaat al een paar dagen kwijt, zijn kapper bleek al een tijdje verhuisd en zo te zien had zijn wasmachine wel zijn beste tijd gehad. Maar…. hij was allervriendelijkst, deed zijn best om drie of vier woorden Engels te praten en heette mij welkom. Het had geen haast maar, of ik mij mèt de bootpapieren in het havenkantoor wilde melden. Ik gaf aan dat ik daar met tien of vijftien minuten wel zou zijn. Geen probleem want zijn vriendin bevrouwt de receptie, een hele mooie vrouw zegt hij trots en gebaart intussen met zijn handen haar heup- borstomvang, onmiskenbaar een Rubens-type. Even later stap ik met de paperassen de receptie binnen en inderdaad zit zij daar. Haar vriend de havenmeester had niet overdreven, eigenlijk zich zelfs een beetje ingehouden. Hier zat héél véél vrouw! En zij kon ook héél snel praten. Meteen geef ik aan dat mijn Frans van een armzalig MULO-niveau is en of ze iets langzamer wil praten omdat ik het dan wèl kan begrijpen. Waarop zij heel behulpzaam en vriendelijk antwoordt: “Maar na-tuur-lijk mijn-heer, dat be-grijp ik. Wilt u alst-u-blieft hier in-vul-len watdenaamvanuwbootisendelengte, dethuishavenenuwnaamenadres,mailadresentelefoonnummer enhetaantalopvarenden?” Hellup!!! Gelukkig kon ik het formulier op mijn gemak lezen en invullen.

Omdat ik rond twee uur al helemaal klaar ben heb ik tijd genoeg om het stadje te gaan verkennen. Bovendien wil ik een Franse sim-lock vrije telefoonkaart kopen om aan boord permanent in de modem te kunnen laten zitten.

Het ommuurde en omgrachte vestingstadje Gravelines werd in 1706 ontworpen door Vauban, de militair architect van Lodewijk XIV. Vandaag de dag zou je het niet zeggen maar tijdens de Spaanse overheersing was juist dit stadje van groot strategisch belang omdat het de toenmalige Vlaamse westgrens bewaakte tegen de Engelse en Franse aardsvijanden. Op de ankerrede, min of meer beschut door de vele zandbanken lag in 1588 de Spaanse armada voor anker, in afwachting van een expeditieleger dat vanuit Zeeland oprukte voor de Engelse invasie. Nautisch gezien een slecht idee, want met de aanlandige wind stuurde de Engelsen tientallen branders op hen af. In paniek werden de ankers gekapt om aan de varende fakkels te ontkomen, waarbij twee galjoenen vastliepen en eentje in lichterlaaie ging. Het stadje Gravelines werd diverse keren veroverd en even zo vaak weer heroverd totdat het definitief aan Frankrijk werd toegewezen. Door de opkomst van Calais als veerhaven raakte Gravelines in vergetelheid en verkeert nu in een vorm van eeuwige slaap. Houd je van rust, dan ben je hier aan het goede adres.

Het is meer dan de moeite waard om de tijd te nemen en door het stadje te zwerven. Okay, een telefoonkaart bleek iets te hoog gegrepen maar dat mag de pret niet drukken. Wat dat wel doet is de hoeveelheid rondzwervende Afrikaanse vluchtelingen speurend naar een kans. Zelfs het “Cirque de France” dat letterlijk zijn tenten aan het opslaan was voor de optredens van 26, 27, 29 en 30 juni ontkwam niet aan een bezoek van de jongemannen. Het leidde echter tot niets meer dan een hoop kabaal. Het duurde even voor ik door had dat zij zich natuurlijk niet alleen beperken tot de ferry of de Kanaaltunnel bij Calais. Het was mij al wel opgevallen dat de marina waar ik nu lig van die zware hekken en toegangspoorten had staan en dat er extreem veel prikkeldraad met vlijmscherpe mesjes in plaats van ouderwetse punten in royale hoeveelheden op de hekken was gemonteerd. Een soort Berlijnse muur 2.0. Het zal niet de eerste keer zijn dat een stel vluchtelingen zich als verstekeling aan boord van een jacht verstopt in de hoop dat op deze wijze ze even naar Engeland kunnen komen.

Bij mij zal dat overigens niet gaan lukken want er is weinig tot geen plaats meer over aan boord, dus verstoppen is er niet bij.

De namiddag heb ik besteed met wat klusjes (uiteraard), de brandstof tank bijvullen en wat ouwehoeren met de opvarenden van een Belgische motorboot. Toen ik mij realiseerde dat ik hen ter hoogte van Dunkerque had zien varen, en hen dat vertelde, bleek de eigenaar van de boot mijn boot gefotografeerd te hebben op het moment dat de uitvarende DFDS-carrier mij aan het oplopen was.

Nadat de dalende buitentemperatuur het nog langer in de kuip zitten onaangenaam maakte was het tijd om de tochtplanning voor morgen voor te bereiden en de waypoints in de plotter in te voeren. Ik ben van plan een mooie tocht te maken naar een nog mooiere eindbestemming voor de dag.

Maar dat bewaar ik voor een volgend blog, eerst er maar eens heen varen 🙂