31 – Addendum voor Sailing Around Europe

Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik, na mijn reis rond en door Frankrijk, de Karavanserai in Wormer heb aangelegd.

Er wachtte mij toen direct veel werk, eerst natuurlijk de boot leeghalen voor wat betreft de spullen die niet aan boord maar bij ons in huis hoorden en niet te vergeten al het voedsel dat ik nog niet geconsumeerd had.

Bijna twee weken na het afmeren is de boot op de kant gezet voor de winterperiode en kon ik meteen het drinkwatersysteem vorstvrij maken. Het motoronderhoud liet ik altijd doen door de vakmensen van Bijdam Watersport zo ook nu voor deze winterbeurt. Het onderhoud is hun beroep en daarbij heb ik een gloeiende hekel aan het sleutelen aan motoren. Ze zijn over het algemeen vies, vet en ze stinken naar staal en olieproducten dus dat werk laat ik graag aan een ander over.

Nadat ik de boot ontdaan had van alles wat er niet per sé in thuis hoort heb ik haar een paar maanden letterlijk in de kou laten staan. In het vroege voorjaar was het weer de beurt aan de mannen van Bijdam om de motor een grondige servicebeurt voor het nieuwe seizoen te geven. Tevens heb ik hen een compressietest laten doen omdat ik geen gezeur wil met een potentiële koper dan wel een nieuwe eigenaar. Het resultaat van deze test was meer dan goed voor een motor uit 1991. Daarna heb ik de boot op 20 april naar Harderwijk gevaren om nieuwe roerlagers te laten draaien omdat die beschadigd waren bij het aan de grond lopen op de rivierbodem. Nou dat heb ik geweten, wat een slechte werkplanning houden ze er bij dat bedrijf op na. Afspraken die niet werden nagekomen en het ene uitstel volgde het andere op. Gelukkig is hun eerste monteur een vakman pur sang en al jaren bekend met het merk ETAP, dat was ook de enige reden dat ik de reparatie door dat bedrijf heb laten uitvoeren. En daar ging het uiteindelijk om, het roer is perfect gerepareerd en nu beter dan ooit. Maar het gestuntel met hun planning heeft mij wel een héél seizoen zonder boot gekost.

In oktober 2022 kon ik eindelijk de boot weer terug naar Wormer varen waar zij direct op de kant werd gezet voor een stalling tijdens de komende anderhalf jaar. “Huh, anderhalf jaar?” Inderdaad, anderhalf jaar want wij gaan op 1 maart 2023 vertrekken voor een lange reis over land. Het plan is om met onze camper naar China te reizen.

Maar ik sla een heel tijdvak over. Ergens in mei 2022 heb ik een advertentie op mijn website geplaatst, op de site van YachtFocus en in hun magazine. Een advertentie met daarin heel veel details over de boot. Het plan was tenslotte om haar na terugkomst in Nederland te verkopen dus dat werd nu in praktijk gebracht. Ik gokte op een liefhebber uit Scandinavië omdat Nederlandse jachten daar zeer goed staan aangeschreven. Helaas er kwamen geen reacties uit het hoge noorden. Wel een overenthousiaste Franstalige heer die mij de oren van mijn hoofd vroeg. Dat is fijn maar tevens wel wat vreemd want de punten waarover hij vragen stelde stonden stuk voor stuk duidelijk beschreven in de advertentie. Of zou het zijn dat hij helemaal geen Engels begreep? Ik was laten we zeggen; gepast achterdochtig. Helemaal toen zijn bod zelfs net even boven mijn toch wel forse vraagprijs lag. Na wat heen en weer mailen stelde ik hem de vraag in welke Franse haven hij de boot zou gaan neerleggen.

Zijn antwoord deed alle alarmbellen rinkelen; “Ach meneer Kok, ik ben al zo lang weg uit Frankrijk. Ik ben voor mijn werk nu in Afrika gestationeerd”. Ja, en ik ben gisteren van huis gegaan. Wat dacht jezelf? Hij probeerde mij nog een bankrekeningnummer en telefoonnummer afhandig te maken met wat smoesjes over zijn “agent” maar al snel werd het hem duidelijk dat hij een andere sukkel moest zien te vinden die wèl in zijn praatjes zou trappen.

Een Schotse zeiler reageerde serieus en wilde de Karavanserai graag overnemen alleen, die boot lag in Nederland en dat vond hij wel wat erg ver weg om een vreemde boot op te halen. Ik bood hem aan om samen met hem de boot naar een Schotse haven naar keuze over te varen maar dat zou hem te veel tijd kosten omdat hij nog gewoon werkte. Zelfs mijn aanbod om, uiteraard na een aanbetaling, de boot voor hem over te varen heeft het uiteindelijk niet gered. Hoewel zo een laatste reis mij persoonlijk geweldig leek haakte hij jammer genoeg op het allerlaatste moment toch af.

Ondertussen was ik in gesprek geraakt met een stel met drie kleine kinderen. Zij waren in Harderwijk de boot al eens uitgebreid wezen bezichtigen maar hadden toen een voor mij te laag bod gedaan.

Daarna twee enthousiaste jongens die, toen ze in Harderwijk eenmaal aan boord stonden, toch afhaakten omdat zij een 28-voets zeilschip voor hen alleen bij nader inzien toch wat te groot vonden.

Maar enkele weken later, toen hun eigen boot inmiddels verkocht was, meldde het stel met de drie kinderen zich weer nu met een nieuw bod waarna wij uiteindelijk tot een overeenstemming zijn gekomen.

En zo kwam het dat zij op vrijdag 10 februari in Wormer kwamen voorrijden om de boot officieel als nieuwe eigenaar in ontvangst te kunnen nemen. Ik had hen aangeboden om een stukje met hen mee te varen en zo meteen uitleg over de boot te kunnen geven. Het zelf doen blijft tenslotte beter beklijven dan in een kort tijdsbestek een droog verhaal te moeten aanhoren.

De Karavanserai ligt klaar in Wormer om opgehaald te worden door haar nieuwe eigenaren

Er was slechts één discrepantie aan dit plan, het onderhoud (lees: het gebrek aan onderhoud) aan de bruggen in de Zaanstreek. Om met een staande mast over de Zaan naar het Noordzeekanaal te varen moeten er nogal wat bruggen worden gepasseerd. Bijvoorbeeld de brug over de A8, de Coenbrug, draait al twee jaar niet meer vanwege een defect onderdeel. Het alternatief is omvaren via de Nauernasche Vaart, alleen bleek dat sinds november 2022 de Vaartbrug in hartje Krommenie niet meer draait vanwege….. een defect onderdeel. Grtvrdegrtvr. Dan blijft er nog maar één mogelijkheid over en dat is via het Noordhollands Kanaal naar Den Helder, dan naar buiten de Waddenzee op naar Den Over en dan vandaar door de Afsluitdijk het IJsselmeer op. Omdat ik deze weken een overvolle agenda had ging mij dat qua beschikbare tijd niet lukken, nog afgezien van het getij wat qua timing ook niet echt meehielp.

Als laatste optie was om met gestreken mast over de Zaan richting Amsterdam te varen en “ergens” de mast laten hijsen. Een leuk plan maar in de praktijk, het is tenslotte begin februari dus volop winterseizoen, niet eenvoudig om uit te voeren. Ik ben driekwart dag aan het rondbellen geweest. Uiteindelijk vond ik twee havens waar een mast gehesen kon worden, één bij de Verenigingshaven van Zeilvereniging Het IJ in Durgerdam, maar die kon alleen op zaterdag hijsen en dan zou er voor de nieuwe eigenaren te weinig tijd overblijven om naar hun nieuwe thuishaven in Friesland te varen. De tweede optie was Jachtwerf Kokernoot in het Noordzeekanaal bij Zaandam (naast de oude Bruynzeelhaven). Deze werf was bereid om vrijdag de tiende nog de mast te hijsen en ook nog op een tijdstip naar mijn keuze.

We steken van wal, de Karavanserai verlaat voor de laatste keer de kade van Bijdam Watersport in Wormer
Een mooie tocht over een zonnige Zaan

Dat kwam mooi uit en zo meerden wij na een mooie tocht over de Zaan met de nog immer gestreken mast net na het middaguur af aan de kade van deze jachtwerf. Het uitpakken c.q. loshalen van de mast was nog een hele toer want die had ik anderhalf jaar geleden in Bordeaux degelijk vastgemaakt op zijn houten stellage om bestand te zijn tegen herfststormen en ruwe wateren op de grote rivieren. Maar na anderhalf uur ontknopen, ontwarren en demonteren kon de mast eindelijk door de kraan opgepakt en boven de mastvoet worden gehesen.

Na anderhalf jaar wordt de mast van haar schragen gehaald
De bereidwillige en vriendelijke medewerkers van Jachtwerf Kokernoot hijsen en plaatsen vakkundig de mast van de Karavanserai
Als de mast staat wordt hij geborgd en kan het trimmen beginnen

Daarna begon het vastzetten, trimmen, optuigen en vervolgens het aanslaan van de zeilen. Tegen de tijd dat wij van de kade losmaakten had de schemering zijn intrede al gedaan en al snel voeren wij in het donker het Noordzeekanaal op richting Amsterdam. Het plan was om de Karavanserai voor de nacht af te meren in de Sixhaven recht tegenover het Amsterdamse Centraal Station.

Het Centraal Station aan het IJ in Amsterdam

Voor mij is dit bekend terrein, het Amsterdamse havengebied heb ik de afgelopen veertig jaar al zo vaak bevaren dat ik geen waterkaart meer nodig heb, ik weet elke boei te liggen en weet precies waar ik een veerpont kan verwachten die onverwacht van zijn aanlegplaats wegvaart. Probleemloos arriveerden wij bij de Sixhaven en in het aardedonker voeren wij de havenmonding open en na enkele minuten lagen wij afgemeerd voor de komende nacht.

Vanuit de Sixhaven naast de Willemsluizen aan de voet van The Amsterdam Tower

Om de nieuwe eigenaren met hun oudste spruit lekker van hun nieuwe boot te kunnen laten genieten heb ik mij laten ophalen door Yvonne, wij wonen tenslotte op slechts ruim twintig minuten rijden daarvandaan. Na een verkwikkende nachtrust heeft zij mij de volgende morgen vroeg weer bij de Sixhaven afgezet en ben ik weer aangemonsterd op wat eens mijn boot was.

Vrijwel direct nadat ik aan boord ben gestapt hebben wij de boot vaarklaar gemaakt en zijn wij richting de Oranjesluizen afgevaren. Het schutten hier stelde met een verval van minder dan tien centimeter zoals gewoonlijk niets voor en de Schellingwouderbrug draaide op het moment dat wij de sluis uitvoeren. Om de rust erin te houden hebben wij op de rede van Schellingwoude de boeg met een lange lijn vastgelegd op één van de stalen meerpalen die daar midden in het water staan. Daarna konden wij op ons gemak de zeilen hijsen en de reeflijnen op gangbaarheid testen. Het duurde dan ook niet lang voor we weer losgooiden en nu zeilend langs de lichtopstand van Schellingwoude het Markermeer opzeilden.

Er stond een gezapige westenwind en door eerst in de richting van Pampus Vluchthaven te varen en vervolgens ter hoogte van het Paard van Marken op te loeven konden we feitelijk in één slag naar het Krabbersgat voor Enkhuizen varen. Onderweg heb ik van alles proberen uit te leggen en alle denkbare vragen beantwoord.

Voor een elfde februari hadden wij een niet te koud en vooral prachtig zonnig zeilweer en de boot zeilde zoals het hoorde, het was ronduit genieten op deze voor mij allerlaatste zeiltocht aan boord van mijn eigen zeiljacht. Alsof het zo moest zijn.

Een cadeautje om met dit mooie weer een laatste zeiltocht op de Karavanserai te mogen maken terwijl het Paard van Marken achter ons aan de horizon verdwijnt

Op een gegeven moment kreeg ik de vraag hoe moeilijk of makkelijk de gennaker met de furler gezet kon worden. Ik sloeg mij met de vlakke hand voor mijn hoofd, sukkel die ik ben. Deze koers in combinatie met de heersende westenwind van een 14 à 15 knopen was uitermate geschikt om de gennaker te voeren. Direct heb ik laten zien hoe alles in het werk ging en al snel stond de gennaker fier aan lei waarbij de boot vrijwel direct een knoop meer vaart maakte. De gennaker hebben we tot vlak voor de aanloop naar het naviduct laten staan en eenmaal in aanloop naar de sluis haalden wij ook het grootzeil naar beneden.

Onder gennaker op weg naar Enkhuizen

Ook deze sluis in het naviduct stelde niets voor en al rap waren we geschut. Dan na de sluis stuurboord uit een paar honderd meter doorvaren en haaks naar bakboord de toegang in naar de Compagnieshaven in Enkhuizen naast het Zuiderzee Museum om vervolgens rond 17:30 uur aan de passantensteiger af te meren voor de komende nacht.

De haveninvaart van de Compagnieshaven in Enkhuizen, voor jaren was dit onze thuishaven
Dag mooie en fijne Karavanserai, je hebt altijd goed voor mij gezorgd

Hier scheiden onze wegen zich en komt Yvonne mij weer ophalen. De boot is nu helemaal van en voor de nieuwe eigenaren. Zij zullen morgen oversteken naar Lemmer en dan via de Friese binnenwateren de Karavanserai naar haar nieuwe thuishaven varen. Er volgt een hartelijk afscheid met de nodige gelukwensen over en weer, nog een laatste blijk op “mijn” boot en dan is het passé watersport carrière voor Kappie Kok.

Door Friesland op weg naar hun vaste ligplaats
De Karavanserai in haar nieuwe thuishaven

Ik heb de afgelopen maanden talloze keren dezelfde vraag voorgelegd gekregen: “Vind je het niet erg, dat de boot weg is” of de variant “Ben je niet bang dat je de boot zal gaan missen?”

Vind ik het erg? Nee absoluut niet. Het was en is een weloverwogen beslissing. Fysiek werd het zeilen op groot water mij te zwaar en misschien nog belangrijker, het moet voor allebei leuk blijven.

Zal ik het missen? Ja natuurlijk, het spel van wind en water is en blijft geweldig. Ik speel niet voor niets vanaf mijn tiende of elfde jaar met alles wat kan drijven. En daarbij, zo een compleet uitgerust en volledig naar mijn hand gezette boot vind je niet snel weer. Maar dat laatste is ook helemaal niet de bedoeling. Ik ga niet op zoek naar een boot. Bovendien via mijn genen is het zeilvirus overgebracht op onze oudste kleindochter. Ook komende zomer komt zij weer logeren om vanuit ons huis een week zeilles te volgen op het Uitgeestermeer. En ik zal in de nabije toekomst zeker een kajuitzeilbootje huren om met haar een weekje rond te zwerven.

Maar er is meer. Meer dan bootje varen? Jazeker, wat dacht je van reizen, je horizon verrijken kan ook op het land en dat is wat wij zijn gaan doen. Wij hebben juni 2020 een camper besteld die in januari 2021 geleverd is geworden. Ik wilde best weer gaan kamperen zoals wij vroeger zo veel hebben gedaan. Wij zijn met een tent en later een toercaravan bijna heel Europa tot in alle uithoeken aan toe door geweest. Tot diep in de laars van Italië, in het oosten tot aan Oekraïne aan toe en in het westen tot in de Pyreneeën. Het noorden is een tot nu toe nog ondergeschoven kindje gebleven.

Maar dan moest een camper wel aan een aantal punten voldoen. Ik moest erin kunnen staan, gezien mijn lengte vielen er toen al direct heel veel merken af. Ik wilde een bed waarin ik languit zou kunnen liggen en het bed moest van twee zijden instapbaar zijn. Wederom werd de spoeling sterk uitgedund. Ik wilde een automatische transmissie (en dan bedoel ik geen schakelrobot). Er moest een sterkere motor dan de standaarduitvoering in. Er moesten geen fietsen achterop gebonden hoeven worden maar gestald in een ruime garage onder het bed. Ik wilde hydraulische of elektrische stelpoten om de hele camper te levelen. (je wordt ouder hè). En Yvonne had qua inrichting ook een aantal specifieke wensen zoals een aparte douche en een aparte toiletruimte. Ook de zithoek annex leefruimte moest een bepaalde indeling hebben om de ruimte niet te klein te doen lijken.

Twee keer zijn wij in september 2018 en in 2019 naar ’s werelds grootste camperbeurs in Düsseldorf geweest. En beide keren kwam het Italiaanse Mobilvetta als merk van onze voorkeur uit de hoge hoed. Met als gevolg dat wij na wat gesprekken met de Nederlandse importeur in juni 2020 het model K Yacht 90 in de uitvoering Tekno Line hebben besteld.

Grootse plannen hebben wij hiermee.

Al vanaf onze studententijd zijn wij van plan om “ooit” met de Trans-Siberische Spoorweg een reis van west naar oost te maken. Alleen daar ben je afhankelijk van vaste stops en bovendien mag je dan niet te ver weg van het spoor reizen. Vandaar dat wij bedacht hebben om deze rit met de camper te gaan doen.

Wat dacht je van een reis van 8 à 9 maanden naar China? Stel je voor Wormer – Letland – Moskou, daar vanaf de voorlopig laatste camping naar het oosten in de richting van Mongolië en dan via Kazachstan in het noordoosten de Chinese grens over om vervolgens drie maanden door China te zwerven. Dan in het zuidwesten het land weer uit dwars door Tibet, door de nodig stan-landen westwaarts, vervolgens door Iran om uiteindelijk via Armenië en Turkije weer Europa binnen te rijden. Een trip van 41.000 kilometer uit en thuis.

Helaas door de strapatsen van ene Vladimir P. te M. viel het noordelijke deel van de reis af. Daarna door de tragische gebeurtenis en de daaropvolgende onlusten in Iran werd het zuidelijke deel van de route ook niet meer als veilig aangemerkt. En in China waart het Covid-19 virus nog her en der rond. Bovendien moet je nu niet door Turkije willen rijden terwijl daar momenteel zich een ramp afspeelt die zijn weerga niet kent.

Door al deze gebeurtenissen hebben wij, om het nog even nautisch uit te drukken, het roer radicaal omgegooid.

Benieuwd wat wij nu gaan ondernemen? Hoe en waarheen?

Volg onze avonturen dan via onze geheel nieuwe website;   www.caravanserai-on-tour.nl

Maak het jezelf makkelijk, klik op de homepage en scroll naar onderen, schrijf je in en je ontvangt automatisch een e-mail op het moment dat wij weer een update plaatsen. (uiteraard zonder reclames of dat soort onzin).

Enne…. terwijl ik dit schrijf zijn wij al enige tijd onderweg, dus ga gerust even naar die website ????

Groetjes, Marcel Kok (en natuurlijk ook van Yvonne)

6 gedachten over “31 – Addendum voor Sailing Around Europe”

  1. Iets moois afsluiten en aan iets nieuws beginnen en blijven genieten. Net als met de boot zullen wij elkaar blijven ontmoeten op onze trips met de camper. Of gewoon lekker thuis als we niet reizen.
    Liefs ????????
    Alie en Kees

    1. Hi Alie en Kees,
      Daar zijn wij het helemaal mee eens.
      Herinneringen maak je samen.
      Vaya con Dios,
      Marcel & Yvonne

  2. Annemarie Kaatee

    Wat weer een heerlijk verhaal Marcel.
    Wat jij meemaakt wil ik zeker niet missen .
    Maar wel vanuit de luie stoel ????
    Gezonde en veilige kilometers en geniet.
    Liefs ook voor Yvonne

  3. Mooi dat het uiteindelijk goed is gekomen met de verkoop.
    Ik ga zo af en toe eens je nieuwe avonturen lezen.
    Veel geluk en gezondheid gewenst voor jullie.
    Grtn Bert

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *