5 – een mistroostige dag afsluiten met een leuke ontmoeting

Zondag 27 juni

Het is snertweer, een lagedruk gebied voor de Spaanse noordkust is de aanjager van de depressies die over het Nauw van Calais trekken.

Na een rustige start van de zondagochtend ga ik maar weer eens aan de slag met foto’s en wat appen. Ik heb gisterenavond mijn reisblog via een bericht op Facebook wereldkundig gemaakt en de aanmeldingen en leuke reacties stromen binnen. Meteen maar een aantal Facebook-loze relaties via WhatsApp berichten wat ook weer een stroom van berichtjes oplevert. Gezellig.

Dan ga ik de stad in. Maar hey zeiler wake up, het is zondag en dan is hier alles tussen 13:00 en 16:00 uur gesloten. Dus weer terug naar mijn drijvende huishouding en tot vier uur maar wat klusjes doen. Nee, ik ben niet weer eens aan het verbouwen, gewoon, de motor nalopen, oliepeil checken, brandstoftank aftoppen, alle harpen, sluitingen en wantspanners nalopen of er niet iets is losgetrild. Dat soort werk dus, je wilt tenslotte dat de boel blijft functioneren en de mast rechtop blijft staan waar hij hoort.

Overigens toen ik het haventerrein opliep was net een patrouilleboot van de Waterpolitie binnengevaren en brachten zes bomen van agenten twee Afrikaanse jongens de kade op waar zij werden overgedragen aan evenzoveel collega’s die de twee in een politiebus afvoeren naar een of ander bureau. Weer een poging om naar Engeland te komen mislukt. In Nederland hoor of lees je nauwelijks meer wat over het probleem met de illegale immigranten die vanuit Calais trachten over te steken maar hier is dat dus nog dagelijkse kost.

Boulogne sur Mer was ooit in lang vervlogen tijden het eind van de Romeinse heirbaan van Keulen naar de Noordzee en daarmee een van de oversteekpunten naar Brittania (Engeland) voor de galleien van Julius Caesar.

Er zijn nu nog wat middeleeuwse bastions te bezichtigen net als het Belfort, een kasteel en de basiliek de Notre Dame. In die basiliek staat een houten Mariabeeld waarvan het verhaal wil dat er in 636 na Chr. een boot hier aan wal is gelopen zonder zeilen of bemanning maar met daarin een Mariabeeld. Aangezien die boot geen zeilen had werd hij gemakshalve maar voortbewogen door engelen. Zo een verhaal is natuurlijk een perfecte reden om er een paar honderd jaar later een basiliek om heen te bouwen. Nu nog wordt een replica van het beeld elk jaar in een processie door de stad gedragen. Niet echt het origineel want tijdens de Franse revolutie werd het aanbidden van Onze-Lieve-Vrouwe-der-Zee verboden en het beeld in de fik gestoken. Op de funderingen van de originele kerk staat de huidige basiliek die onder zich met 1.400 m² het grootste labyrint van Frankrijk herbergt met daarin meer dan 400 bezienswaardigheden.

De stad heeft zoals gezegd behoorlijk wat historische plekken en bezienswaardigheden waarvan ik een aantal heb bekeken.

De lucht is de hele dag grauw en er hangt een plakkerige, broeierige sfeer over de stad, om half vijf rommelt het en opeens knalt het verlossende onweer hard en de echo klinkt door tussen de huizenblokken. Om aan de striemende regen te ontsnappen zoek ik snel mijn heil in een portiek en moet onwillekeurig denken aan een frase “…de twee gaan schuilen in een portiek, voor regen leegte en publiek…” dat Frans Halsema begin jaren ’70 zong in het nummer “zondagmiddag Buitenveldert”. Als de regen even mindert ren ik snel naar een bar-bistro aan de overkant van de straat. Her en der in de zaak zitten mensen, keurig op Corona-veilige afstand van elkaar, naar een megagrote TV te kijken, de Tour de France absorbeert hun volledige aandacht en het is bijzonder om de enorme betrokkenheid bij de koers der koersen te zien. Pas na de finish hebben de gasten door dat ik er bij ben komen zitten. Na een espresso (de verslaving moet ook onderhouden worden) en een witte wijn blijkt de regen te zijn gestopt en loop ik snel met weer naar de boot.

Als ik in de haven de steiger oploop zie ik dat er intussen schuin tegenover mij een nieuw zeiljacht is afgemeerd. Verrek, dat is de Mahi mahi. Dit zeiljacht maakt ook deel uit van de Vertrekkers 2021 groep van het maandblad ZEILEN. Normaal ontmoeten de jaarlijkse vertrekkers elkaar aan het begin van het seizoen in haven van Enkhuizen tijdens een meet-and-greet evenement onder auspiciën van ZEILEN. Dit jaar kon dat vanwege Corona nog niet worden gerealiseerd en hebben wij elkaar maanden geleden in een Zoom-meeting ontmoet en onze plannen bekend gemaakt. Hoe leuk is het dan als je elkaar nu in levende lijve tegenkomt. Natuurlijk ben ik even bij hen langsgelopen en heb met Monique en Peter een praatje gemaakt en voor je het weet wordt de volgende enthousiaste kreet (uiteraard met toestemming) gedeeld in de “Zeilen Vertrekkers 2021” WhatsApp-groep; “Kijk, dat is nou zo leuk aan deze app-groep: kom je aan in Boulogne-sûr-Mer, ligt daar de Spica en de Karavanserai met Marcel aan boord, drie vertrekkers”.

Even een gewetensvraag. Ik schrijf maar raak, maar willen jullie mij je op- en aanmerkingen laten weten? Wat ik graag wil weten is wat je vindt van de frequentie van de posts. Vind je dat teveel of is er per post teveel informatie?

Ik kan wel even toelichten wat er achter steekt. Mijn schoonmoeder aka oma Zwaantje is 90 jaar en zij vind dat zeilen eigenlijk helemaal niets. Zij komt uit een familie waar water not done is. Zij, haar zus en haar broers hebben allen waterangst. Ik verdenk haar er zelfs van een reddingboei mee te nemen onder de douche. Desondanks gunt zij mij deze zeiltocht maar ik heb haar wel moeten beloven om haar regelmatig op de hoogte te houden. Nu is 1x per half jaar ook regelmaat maar ik vermoed dat zij dat niet bedoelde.

Je moet namelijk weten zij is een soort van cyber granny. Een wat? Ja, een cyber granny.

Ik leg het even uit. Haar dagelijkse ritueel ziet er als volgt uit. Op een onchristelijk uur (zoals bijna al die oudjes doen) ontwaakt zij, staat op en gaat naar het toilet. Dan loopt zij door haar woonkamer naar de open keuken om een pot thee te zetten – tot zover niets bijzonders maar let op! – zij loopt daarbij langs haar bureau en doet en-passent de computer aan en gaat dan pas de ketel op het gas zetten.

Met een verse kopje thee neemt zij dan plaats achter het toetsenbord en gaat vervolgens haar bankzaken en de e-mail checken. Daarna, onder het genot van de enigszins afgekoelde en dus drinkbare thee, opent zij Facebook om te zien of er nog iemand van de kinderen of kleinkinderen iets gepost heeft. Ook worden WhatsApp en Instagram nog even bekeken en als ze zin heeft wordt Pinterest ook wakker geschud. Daarna staat zij op pakt zij haar smartphone erbij om in een luie stoel digitaal de krant te gaan lezen. Weer later op de dag bestelt zij bij de supermarkt digitaal haar boodschappen en niet te vergeten Bol.com, ik vermoed dat zij daarvan inmiddels grootaandeelhouder is.

Even een recap; 90 jaar hè!

Laat ik nu niemand van 60-plus ooit nog horen zeggen dat die nieuwe digi-toestanden te moeilijk voor diegene zijn. Maar je begrijpt dat ik oma Zwaantje, die zo haar best doet om op alle vlakken bij te blijven, pittig en bij de tijd is, niet kan teleurstellen en ik dus wel moet blijven posten. Zij is tenslotte een schoonmoeder die niet valt binnen het kader van de bekende schoonmoeder-grappen en dan doe je dat meer dan graag. Ik hoor het wel van jullie hè?